انسان مخلوقی اجتماعی است؛ یعنی به‌ناچار و به الزام باید در اجتماع با دیگران زندگی کند و در تمام عمر در ارتباط و تعامل با دیگران باشد. این ارتباط و تعامل از طریق گفت‌وگو انجام می‌شود. در تحول تاریخ عمر طولانی بشر بر روی کره خاکی، به‌تدریج این تعامل «تکامل» پیدا کرده و در برنامه زندگی روزانه انسان‌ها قرارگرفته است. این ارتباط دامنه وسیعی دارد و از افراد خانواده و در محیط خانواده آغاز و به بیرون از خانواده گسترش می‌یابد؛ ‌طوری که انسان‌ها کم‌کم در مورد مسائل شخصی خود با دیگران در ارتباط بوده و با آن‌ها به مذاکره می‌پردازند. این ارتباطات درگذر تاریخ بشر به‌تدریج تکامل‌یافته و با طیف بسیار گسترده با تکامل بیشتر و تقسیم جامعه بشری، ملت‌ها و دولت‌ها در ابتدا به‌صورت دولت‌شهر در یونان تشکیل شدند و کم‌کم ارتباط‌ها با دایره شمول وسیع‌تری تحت عناوین دولت‌های مبتنی بر ملت‌ها و نهادهای بسیار بزرگ‌تر تحت عنوان اتحادیه‌ها و امپراتوری‌ها و درنهایت سازمان‌های جهانی، دنیا را فراگرفتند. وسیله و ابزار این ارتباط با تمام بازیگران زندگی اجتماعی انسان «مذاکره» بوده و به همین جهت آگاهی بر اصول، فنون و هنر مذاکره در سطوح مختلف و درجه پیچیدگی متفاوت، لازمه زندگی موفقیت‌آمیز همراه با صلح و درستی و ارتباط مؤثر است. به همین دلیل است که تاریخچه مذاکره را به زمان خلقت بشر مربوط می‌دانند.